گلدان کنار پنجره

حالا که رفته ای 

گلدان کنار پنجره خالیست

برمی گردم، از پیرهنت گلی می چینم

این گونه بهتر است

خاطره ها پیر نمی شوند

محمدرضا عبدالملکیان 

برای همه ی ما

برای همه ی ما 

همه ی روزها فراموش می شوند 

به جز همان یک روز که نشانی آن را

به هیچکس نگفته ایم

محمدرضا عبدالملکیان

هنوز فرصت هست

هنوز فرصت هست 

برای دیدن یک گل 

هنوز فرصت هست 

هنوز می شود آیینه را تماشا کرد

و خط کشید به روی خطوط نا روشن

هنوز می شود از خانه تا خیابان رفت 

و چشم را به تماشای واقعیت برد

نگاه کن!

هجوم وسوسه ی میدان 

و آرزوی فروش دو پاکت سیگار 

چگونه غربت مردان روستایی را

گره زده است به آغاز بی سرانجامی

محمدرضا عبدالملکیان

دلتنگ آن مباش که شب بی ستاره است

دلتنگ آن مباش که شب بی ستاره است

گاهی زبان عشق فقط یک اشاره است

محمدرضا عبدالملکیان

من از دوردست ها آمده ام

من از دوردست ها آمده ام

از مزارع گندم

از کرت های جالیز

و از سرزمینی 

که آسمانش تنها دو پیراهن دارد

روزها آبی می پوشد

و شب ها پیراهنی بلند 

که تاب می خورد 

در رقص هزار و یک ستاره روشن

من از دوردست ها آمده ام

از کوچه های کودکی

از شهر رنگین قصه های پدر

در شب های کشدار زمستان

و از چشمان هستی بخش مادرم

که تمام مهربانیش را

در نگاهش به من می بخشید

محمدرضا عبدالملکیان

از کتاب  گزینه اشعار