نگاه کن که اسیرم، اسیر تنهایی

نگاه کن که اسیرم، اسیر تنهایی

قسم به شعر، ندیدم نظیرِ تنهایی

من و هجومِ غزل ها و بی کسی در باد

غروب زخمی شهر و مسیر تنهایی

همیشه طرحِ نگاهم، سیاه می افتاد

همیشه چشم و دلم بود، گیرِ تنهایی

امیر کشور دَردم که در مقابل دل

دوباره تکیه زدم بر سریرِ تنهایی

بهار، پُشتِ نفس های شهر می پوسید

و سوخت خاطره ها در کویر تنهایی

فرار می کنم و آسمان به دنبالم

نشسته بر پَر و بالم، حریر تنهایی

کنار نَعش من امشب، قشنگ می رقصی!!

به نغمه های طربناکِ پیر تنهایی

هزار بار پریدم... نرفته افتادم

نگاه کن که منم، سر به زیرِ تنهایی

"امیر وحیدی"