عشق آمد خویش را گم کن عزیز

عشق آمد خویش را گم کن عزیز
قوتت را قوت مردم کن عزیز

عشق یعنی خویشتن را گم کنی
عشق یعنی خویش را گندم کنی

عشق یعنی خویشتن را نان کنی
مهربانی را چنین ارزان کنی

عشق یعنی نان ده و از دین مپرس
در مقام بخشش از آئین مپرس

هرکسی او را خدایش جان دهد
آدمی باید که او را نان دهد

"مجتبی کاشانی"

ای انکه پس از ما به جهان در راهی

ای انکه پس از ما به جهان در راهی
می دان که جهان پر است از زیبایی
زشت است اگر توُاَش پنداری زشت
زیباست گر تو باز می فرمایی

ای آنکه پس از ما به جهان میکوشی  
می کوش به راه مستی و مدهوشی
فرقی نکند چه میخوری می پوشی
امّا بنگر چه باده ای می نوشی

ای آنکه پس از ما به جهان غم داری
نیکو بنگر که از چه ماتم داری
غافل شده ای از آنچه داری با خویش
در ماتم آنی که چه ها کم داری... 

"مجتبی کاشانی"

عشقبازی به همین آسانی ست...

عشقبازی به همین آسانی ست...
که دلی را بخری
بفروشی مهری
شادمانی را حرّاج کنی
رنجها را تخفیف دهی
مهربانی را ارزانی عالم بکنی
و بپیچی همه را لای حریر احساس
گره عشق به آنها بزنی 

"مجتبی کاشانی"

بانگ شادی از حریمش دور باد

بانگ شادی از حریمش دور باد

هر که زاری آفرید

هر کسی لبخند را ممنوع کرد

هر که در تجلیل غم اصرار کرد

طعم شادی از حریمش دور باد

هر که درک عشق و زیبایی نداشت

هر که گل

پروانه

پرواز پرستو را ندید

هر کسی آواز را انکار کرد

شهر شادی از حریمش دور باد

هر که دیوار آفرید

هر که پلها را شکست

هر که با دلها چنان رفتار کرد

هر که انسان را چنین بیمار کرد

هر که دورش از حریم یار کرد

 "مجتبی کاشانی"

زندگی بار گرانی ست / شعر پدر

زندگی بار گرانی ست
که بر پشت پریشانی تُست
کار آسانی نیست
نان درآوردن و غم خوردن و عاشق بودن
پدرم
کمرم از غم سنگین نگاهت خَم باد...

"مجتبی کاشانی"