یکی دو روز دیگر از پگاه

یکی دو روز دیگر از پگاه 
چو چشم باز می کنی 
زمانه زیر و رو 
زمینه پر نگار می شود
زمین شکاف می خورد 
به دشت سبزه می زند 
هر آن چه مانده بود زیر خاک 
هر آنچه خفته بود زیر برف 
جوان و شسته رفته آشکار می شود 
به تاج کوه 
ز گرمی نگاه آفتاب 
بلور برف آب می شود 
دهان دره ها پراز سرود چشمه سارمی شود 
نسیم هرزه پو 
ز روی لاله های کوه 
کنار لانه های کبک
فراز خارهای هفت رنگ 
نفس زنان و خسته می رسد 
غریق موج کشتزار می شود 
در آسمان 
گروه گله های ابر 
ز هر کناره می رسد 
به هر کرانه می دود
به روی جلگه ها غبار می شود 
درین بهار ... آه 
چه یادها 
چه حرفهای ناتمام 
دل پر آرزو 
چو شاخ پر شکوفه باردار می شود 
نگار من 
امید نوبهار من 
لبی به خنده باز کن 
ببین چگونه از گلی
خزان باغ ما بهار می شود 

سیاوش کسرایى

ای عشق تو بانوی سیه فام منی

ای عشق تو بانوی سیه فام منی
زیبای خموش عمر و ایام منی

دیری است در این باغ که گلبانگت نیست
ای مرغ غمین که بر سر بام منی

شیرینی و شور بزم جانها بودی
اینک چو شراب تلخ در جام منی

گر خوی تو با رمیدگی همراه است
کی رام منی ‌آهوک آرام منی ؟

یک شمع چو قامتت نمی افروزند
اما تو همان ستاره شام منی

گر ننگ به نام عشق کردند چه باک
بدنام بدانی تو و خوشنام منی

هرچند که ناکام گذشتیم ز هم
چون طعم طرب هنوز در کام منی

آغاز تو بودی ام خوشا آن آغاز
شادا به تو چون غم که سرانجام منی

چون چهره تو هنوز در تاریکی است
ای عشق تو بانوی سیه فام منی

سیاوش کسرایی