ایران من! ای خاک همایون من، ایران

ایران من! ای خاک همایون من، ایران

ای عشق تو آمیخته با خون من، ایران!

ای منبع الهام من! ای شور تو جاری

در شعر تر و نغمه ی موزون من ایران!

ای همّت مردان تو، چون نام بلندت

همتای دماوندت و همسنگ سهندت

روزی که تو آهنگ شکارت به سر افتاد

شیر فلک آمد چو اسیری به کمندت

ایران! خزرت زنده و پر همهمه باشد

کارون تو زاینده و پر زمزمه باشد

تا عرصه ی نام است جهان، ناموران را

زانِ تو سرافرازترین همه باشد

افکنده شد آن کس که سرافکنده تو را خواست

شرمنده شد آن خصم که شرمنده تو را خواست

خود، بنده ی فرهنگ درخشان تو آمد

آن قوم که از روی طمع، بنده تو را خواست

ایران من! آفاق تو را زیر نگین باد

خورشید جهان تاب تو تابنده ترین باد

تو صخره ی صمّایی و موج اند حوادث

تا بوده چنین بوده و تا هست چنین باد

حسین منزوی

ما مست نگاه تو تماشاءالله

ما مست نگاه تو تماشاءالله

سرگشته ی ماه تو تماشاءالله

احسن تویی و تبارک الله لبت

چشمانِ سیاه تو تماشاءالله!

جلیل صفر بیگی

من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب

نماز شام غریبان چو گریه آغازم

به مویه‌های غریبانه قصه پردازم

.

به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار

که از جهان ره و رسم سفر براندازم

.

من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب

مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم

.

خدای را مددی ای رفیق ره تا من

به کوی میکده دیگر علم برافرازم

.

خرد ز پیری من کی حساب برگیرد

که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم

.

بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس

عزیز من که به جز باد نیست دمسازم

.

هوای منزل یار آب زندگانی ماست

صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم

حافظ