بنده چون نوچه ی آقای فلانی هستم

بنده چون نوچه ی آقای فلانی هستم

فارغ از دلهره، دور از نگرانی هستم

هر کجا قصد کنم پست به من خواهد داد

عاشق پارتی و میز و تبانی هستم

هر طرف میل کند حضرتشان می چرخم

قهرمان حرکات دورانی هستم

او که فرمان بدهد، پیش قدومش طوری

تکه تکه شوم انگار که "رانی" هستم

با همین سن کمم چند ریاست دارم

تازه در اول دوران جوانی هستم

مانده تا بنده به حقم نوک حمله برسم

فعلا اندر خم این خط میانی هستم

شاعر طنز! حواست به زبانت باشد

چون که با منتقدان دشمن جانی هستم

گول این ظاهر خندان مرا هر کس خورد

بعد فهمید چه اندازه روانی هستم

جای اشعار سیاه از گل و بلبل بسرا

تا ابد مشتری چرب زبانی هستم

"رضا احسان پور" 

از مجموعه ی طنز "نخند"

انتشارات فصل پنجم

چقدر بغض بخوانم سکوت بنویسم؟

چقدر بغض بخوانم سکوت بنویسم؟

 چقدر حرف دلم را منوط بنویسم؟

... چقدر درّه بمانم به قلّه خوش باشم؟

به پای دامنه‌ها از سقوط بنویسم؟

چقدر دست من از پا درازتر باشد؟

برای آمدنت هی قنوت بنویسم؟

چه می‌شود که بیایی و شعرهایم را

به خط بوسه به زیر گلوت بنویسم؟

و یا به جوهری از رنگ سیب روی لبت

دو آیه از لب خود، از هبوط بنویسم

به جای بودن و ماندن، به جای آغوشت

نصیب من شده از جستجوت بنویسم

نیامدی و زمانش رسیده که بروم

قطار می‌رود و من به سوت بنویسم …

"رضا احسان‌پور"

باران گرفته بود که دیدم تو را عزیز!

باران گرفته بود که دیدم تو را عزیز!

ترمز زدم کنار تو گفتم: کجا عزیز؟

گفتی: سلام؛ می‌روم آقا خودم... سپاس

گفتم: بیا سوار شو لطفاً بیا عزیز

گفتی: مسیرتان به کجا می‌خورد شما؟

گفتم: مسیر با خودتان؛ با شما عزیز

لطفاً اگر که زحمتتان نیست، بنده را...

زحمت؟! چه حرف‌ها! شده تا انتها عزیز...

باران... نگاه... آینه... باران... نگاه... آه!

مانند فیلم‌ها شده این ماجرا عزیز

من غرق روسری تو بودم، تو خیس آب!

 (دور از وجود ناز تو باشد بلا عزیز)

من غرق روسری تو بودم که ناگهان

گفتی: همین بغل... چقَدَر بی‌هوا عزیز؟!

رفتی و عطر روسری‌ات ماند پیش من

تا بوده غصّه بوده فقط سهم ما عزیز

"رضا احسان‌پور"