طوری بخوان، باور کنم ترسی نداری

طوری بخوان، باور کنم ترسی نداری

حیف از تو و لحن پریشانت، قناری!

آنقدر دلتنگی که من می ترسم آخر

باران شوی بر صورتک هامان بباری

در این فضای بسته ی زردی گرفته

در برگ برگ کوچ مرغان بهاری...

کاری بکن، شعری بخوان، شاید زمین را

پایین کشی از نردبام کج مداری

خورشید را با بوسه ای نازک تر از صبح

باید شما از خلوتش بیرون بیاری

شاه غزل! حیف است با شوری که داری

بنوازی از سرپنجه های بدبیاری

من خسته ام، تو خسته ای، ما خستگانیم

کم مانده تا ما و تو و امّیدواری

حیف از شما و روح تبداری که داری

طوری بخوان باور کنم ترسی نداری!

"ناهید سلطانی (عزت)"