گرچه هرشب استکان بر استکانت می زنند

گرچه هرشب استکان بر استکانت می زنند

هرچه تنهاتر شوی آتش به جانت می زنند

تا بریزی دردهایت را درونِ دایره

جای همدردی فقط زخم زبانت می زنند

عده ای که از شرف بویی نبردند و فقط

نیش هاشان را به مغزِ استخوانت می زنند!

زندگی را خشک-مثل زنده رودت-می کنند

با تبر بر ریشه ی نصف جهانت می زنند

چون براشان جای استکبار را پُر کرده ای 

با تمسخر مشتِ محکم بر دهانت می زنند!

پیش ترها مخفیانه بر زمینت می زدند

تازگی ها آشکارا آسمانت می زنند!

آه! قدری فرق دارد زخم خنجرهایشان

دوستانت پا به پای دشمنانت می زنند

امید صباغ نو

به جای این که در شب­های من خورشید بگذارید

به جای این که در شب­های من خورشید بگذارید

فقط مرزی میانِ باور و تردید بگذارید 

همیشه باد در سر دارم و همزاد مجنونم

به جای باد در «فرهنگِ عاشق» بید بگذارید 

همین که عشق من شد سکّه ی یک پولِ این مردم

مرا بر سفره های هفت سینِ عید بگذارید! 

خیالی نیست، دیگر دردهایم را نمی گویم

به روی دردهای کهنه ام تشدید بگذارید 

ببخشیدم!برای این که بخشش از بزرگان است

خطاهای مرا پای خطای دید بگذارید!

گرفته ناامیدی کلّ دنیای مرا، ای کاش

شما آن را به نام کوچکم «امّید» بگذارید

امید صباغ نو 

دلم گرفته چنان ابرهای پاییزی

دلم گرفته چنان ابرهای پاییزی

بخوان برای من امشب ترانه ای، چیزی...

چقدر فاصله افتاده بین بودنمان

من این ورِ میز، امّا تو آن ورِ میزی...

تو از حوالیِ «مرداد» خسته آمده ای

تو یادگارِ چهل غربتِ غم انگیزی

درونِ حسّ خودت آنچنان فرو رفتی

گمان کنم که بدلکارِ نقش چنگیزی!

کلاه گرچه سرت نیست، شالِ «سبز»ت را-

بگو کجای شبِ تیره ام می آویزی؟!

«زن»ی و از همه مردانِ شهر «مرد»تری!

گذشته است گلویت هم از دمِ تیزی

بیا مُرادِ دلم باش بعد ازین-اصلاً

که گفته است که مرد است شمسِ تبریزی؟!

تو عاشقانه ترین رود سرزمین منی

که هیچ وقت به دریای من نمی ریزی!

امید صباغ نو

کسی که شاهد عشق عجیب من باشد

کسی که شاهد عشق عجیب من باشد،

بعید نیست که به فکر فریب من باشد

بعید نیست نخواهد که ما به هم برسیم، 

و گریه سهم نگاه غریب من باشد 

کدام دختر این شهر جز تو لایق بود،

که همنشین دل نانجیب من باشد

خدا همیشه به دیوانه‌ها حواسش هست، 

گذاشت  سرخترین سیب، سیب من باشد 

حسود نیستم اما کسی به غیر خودم، 

غلط کند که بخواهد رقیب من باشد

به هرکسی که شبیه تو نیست بدبینم،

اجازه هست که عشقت نصیب من باشد؟!

امید صباغ نو

زندگی، بی تو پُر از غم شدنش حتمی بود

زندگی، بی تو پُر از غم شدنش حتمی بود

با تو امّا غمِ من کم شدنش حتمی بود

همه جا، از همه کس زخمِ زبان می خوردم

این وسط اسمِ تو مرهم شدنش حتمی بود

رگِ خوابِ تو اگر دست دلم می افتاد

قصّه ی عشق، فراهم شدنش حتمی بود

پا به پای من اگر آمده بودی در شهر

این خبر سوژه ی عالم شدنش حتمی بود

بین ما موش دواندند! خودت می دانی

چون که این رابطه محکم شدنش حتمی بود

سیب و قلیان دو سیب و من و تو... در این حال

شخصِ ابلیس هم آدم شدنش حتمی بود!

شک ندارم که اگر پای تو در بین نبود

«جنّت آباد» جهنّم شدنش حتمی بود...

امید صباغ نو

جادوی چشم های تو را دختری نداشت

جادوی چشم های تو را دختری نداشت

جادوی چشم های تو را دیگری نداشت

می خواستم وجود تو را شاعری کنم

این کار احتیاج به خوش باوری نداشت

آتش زدی به زندگیِ مردِ آذری

تقویم قبلِ آمدن ات «آذر»ی نداشت

در چشم هات معجزه بیداد می کند

باید چگونه دعویِ پیغمبری نداشت؟!

یک شهر در به در شده است از حضورِ تو

یوسف هم اینقَدَر، به خدا مشتری نداشت

بر «تختِ» خود بخواب و به «جمشید»ها بگو

این مرد قصدِ غارت و اسکندری نداشت

وقتی که رفت، جنسِ دلش را شناختم

او یک فرشته بود، اگرچه پری نداشت...

امید صباغ نو

خدا همیشه به دیوانه ها حواسش هست

خدا همیشه به دیوانه ها حواسش هست

گذاشت سرخ ترین سیب، سیب من باشد

حسود نیستم! اما کسی به غیر خودم

غلط کند که بخواهد رقیب من باشد!

امید صباغ نو

شرمنده ایم! عاشق و دلداده نیستیم

شرمنده ایم! عاشق و دلداده نیستیم

باید قبول کرد که آماده نیستیم

گیرم قسم به اسم شما کم نمی خوریم!

خلوت نشین گوشه ی سجاده نیستیم

گیرم پیاده راه بیفتیم سمتتان

در طول سال، مرد همین جاده نیستیم!

دربند شهوت سگ نفسیم و سالهاست

قادر به پاره کردن قلاده نیستیم

افتادگی نشان «بلوغ» و «نجابت» است

طفلیم و نانجیب! که افتاده نیستیم

دل هایمان سیاه ترند از لباسمان!

حاضر به مست کردن بی باده نیستیم

شیطان اگر که سجده به انسان نکرد و رفت

فهمیده بود مثل خودش ساده نیستیم!

عمری ست زیر بیرق تان سینه می زنیم

اما دریغ و درد که آزاده نیستیم

امید صباغ نو

دلم گرفته چنان ابرهای پاییزی

دلم گرفته چنان ابرهای پاییزی

بخوان برای من امشب ترانه ای چیزی

تو عاشقانه ترین رود سرزمین منی

که هیچ وقت به دریای من نمی ریزی...

امید صباغ نو

در بین شاه های جهان هیچ یک نداشت

در بین شاه های جهان هیچ یک نداشت

گنجی به قدر و قیمت تو در خزانه ها

حالا شدم شبیه سلیمان که می خورند

کم کم عصای عمر مرا موریانه ها...

امید صباغ نو

از کتاب جنگ میان ما دو نفر کشته می دهد