آن‌قدر خاطره دارم

آن‌قدر خاطره دارم

که گاهی فکر می‌کنم چقدر پیرم!

وقتی چشم‌هایم را می بندم و 

انگشتان پایم به منقلِ زیر کرسی مادربزرگ می‌چسبد

وقتی از رادیو، هر قصه‌ای می‌شنوم، ظهر جمعه می‌شود

و چای، از مزارع سیلان تا قهوه‌خانه‌های لاهیجان

تنها در استکان‌های کمر باریک، طعم چای می‌دهد

چشم‌هایم را می‌بندم و صدبار جریمه می‌شوم

خط می‌خورم

و درخت انارِ خانه دلش خون می‌شود

همین‌که می‌فهمد مدیر مدرسه از شاخه‎‌هایش چوب فلک ساخته ا‌‌ست

چشم‌هایم را می‌بندم و...

چقــــــــدر خاطره دارم

شنیده‌ام آدم‌ها پیش از آنکه بمیرند

تمام خاطره‌هاشان را دوره می‌کنند

و مرگ چقدر باید منتظر بماند

تا کار من تمام شود.

لیلا کردبچه 

دیگر چگونه بگویم چقدر دلتنگ توأم؟

دیگر چگونه بگویم چقدر دلتنگ توأم؟

وقتی دندان‌هایم از ترس 

واژه‌هایم را تکه‌تکه می‌کنند

و ناچارم

بریده‌بریده

د و س ت ت د ا ش ت ه ب ا ش م

لیلا کردبچه

پاییزهای سخت

هنوز قهوه‌های کافه‌نادری خوبند

هنوز بدیع‌زاده خوب می‌خواند

هنوز سعدی خوب می‌نویسد

و هنوز دلتنگ تو بودن خوب است

خوب است که هیچ‌کس اینجا نمی‌پرسد: «چرا دوتا قهوه؟»

خوب است که هیچ‌کس اینجا نمی‌فهمـد چرا دوتـا قهـوه

خوب است که صدا به صدا نمی‌رسد اینجا وقتی داد می‌زنم: «آقا! دوتا قهوه!» ـ آقا!

صدای خزان را پایین بیاور!

دیگر به تنم جان نمانده است

و اینکه در رفتنِ جان از بدن

مردم حرف‌های زیادی می‌زنند،

حرفِ زیادی می‌زنند

اینجا هنوز کسی‌ست

که به‌اندازۀ هزاران‌نفر، نیست

و جایش روی تمام صندلی‌ها خالی‌ست

کسی‌که هرسال پای تمام درختان «شد خزانِ» تازه‌ای خواهد کاشت

و کسی‌که تورا دیده باشد

پاییزهای سختی خواهد داشت.

لیلا کردبچه

روزی هزاربار

کافی‌ست روزی هزاربار

لب‌ها و دندان‌هایت را در آینه امتحان کنی

و خودت تشخیص دهی کدام شکلک است و کدام خنده،

و یادت باشد پدرت

چگونه هرشب خنده‌های مصنوعی‌اش را

در لیوان آب خیس می‌کرد

تا صبح‌ها لبخند تازه‌تری به اداره‌اش ببرد

این‌روزها در آینه لبخند می‌زنم،

پاورچین‌پاورچین از خانه بیرون می‌روم

و مراقبم

چیزی از دهانم نیفتد.

لیلا کردبچه

خواستنت

هرصبح

چنددقیقه زودتر بیدار می‌شوم و

خواستنت را

زودتر از روزهای قبل آغاز می‌کنم

لیلا کردبچه

حواست باشد اگر دلم گرفت

حواست باشد اگر دلم گرفت،

بارانی بلند بپوشی

و همیشه چند نخ سیگار

برای کشیدن بار این‌همه خاطره داشته‌باشی 

این‌روزها دلم که می‌گیرد، نگرانت می‌شوم

و می‌دانم این‌همه ابر را

برای قشنگی گوشۀ آسمان نگذاشته‌اند.

لیلا کردبچه

چگونه برگشتی؟

جاده‌ای بودم

باریک، به اندازۀ یک‌نفر

و طولانی و یک‌طرفه

آن‌قدرکه باید عصازنان 

به روزهای پیری و کوری‌ام می‌رسیدی

چگونه برگشتی؟

به روزهای پیش از بوسیده‌شدن

چگونه برگشتی؟

 لیلا کردبچه 

از کتاب یکشب پرنده ای...

منتشر شده در : اشعار لیلا کردبچه