روزی هزاربار

کافی‌ست روزی هزاربار

لب‌ها و دندان‌هایت را در آینه امتحان کنی

و خودت تشخیص دهی کدام شکلک است و کدام خنده،

و یادت باشد پدرت

چگونه هرشب خنده‌های مصنوعی‌اش را

در لیوان آب خیس می‌کرد

تا صبح‌ها لبخند تازه‌تری به اداره‌اش ببرد

این‌روزها در آینه لبخند می‌زنم،

پاورچین‌پاورچین از خانه بیرون می‌روم

و مراقبم

چیزی از دهانم نیفتد.

لیلا کردبچه

لابد دوستت دارم هنوز

لابد دوستت دارم هنوز
که هنوز 
فکر می کنم 
از هزار و صد نسخه ی این شعر 
یک نسخه را 
تو به خانه می بری
و تو تنها تو می فهمی
چند جای این شعر
خط خورده است

لیلا کردبچه 

چگونه برگشتی؟

جاده‌ای بودم

باریک، به اندازۀ یک‌نفر

و طولانی و یک‌طرفه

آن‌قدرکه باید عصازنان 

به روزهای پیری و کوری‌ام می‌رسیدی

چگونه برگشتی؟

به روزهای پیش از بوسیده‌شدن

چگونه برگشتی؟

 لیلا کردبچه 

از کتاب یکشب پرنده ای...

منتشر شده در : اشعار لیلا کردبچه

جاده ها جایی اگر برای رفتن داشتند

جاده ها جایی اگر برای رفتن داشتند

تکان دادنِ دست

دو معنای کاملاً متفاوت نداشت

غربت با پوشیدنِ کفش هایت آغاز نمی شد

و دستی که پشتِ سرت آب می ریخت

جاده ها را به زمین کوک نمی زد

یک روز برمی گردی که باد

تمامِ آدم ها را برده است

جاده ها مثلِ کلافِ سردرگمی دور خود پیچیده اند

و زمین

یک گلوله ی کاموایی بزرگ شده است

که برای تنهاییِ عصرهای یخ بندانت

خیالبافی می کند.

#لیلاکردبچه

#یکشب_پرنده_ای/ نشر نیماژ