خیابان های پایین شهر می دانند

مشتی کتاب و فیلم، روی میز ِتحریر و

یک دست مبلِ کهنه روی فرشِ ماشینی

همسایه و جشنِ تولّدهای پی در پی

تلویزیون و پخش یک برنامه ی دینی!

پوسانده تنهایی دلت را، مثل آبی که

یک دفعه زیر بسته ی کبریت افتاده

هربار خود را گوشه ی آیینه می بینی

یک خطِّ دیگر روی پیشانیت افتاده

دیگر تصور می کنی مشتی خیالاتند

این میز،آن یخچال، این بشقاب،آن شانه

حس می کنی دیگر برایت مثل تابوت است

این راهرو، آن بالکن، این آشپزخانه

هرشب صدایت در سکوتِ خانه می پیچد

مانند جیغِ مُرده ای که خواب بد دیده

نعشی شدی که گوشه ی تابوت کز کرده

جِنّی شدی که گوشه ی حمام خوابیده

طوفان شدو درخاکِ بی خورشید خشکیدی

مثل درختی زرد در سودای تابستان

یا در اتاقِ خلوتِ تبعید ، بی امّید

یا در حیاطِ کوچکِ پاییز در زندان

در سینه ات یک دردِ ناآرام می پیچد

مثل صدای تیر، در ساعاتِ خاموشی

در خاطراتت مثل بادی سرد می لرزی

تنهایی ات را مثل شیری گرم می نوشی

تو در نهایت سهمِ ماهیخوار خواهی شد

این را تمام ماهیانِ نهر می دانند

تو مثل یک آواز ِنامفهوم ، غمگینی

این را خیابان های پایین شهر می دانند...

"حامد ابراهیم پور"

از مجموعه شعر:  به احترام سی و پنج سال گریه نکردن

نشر: فصل پنجم .

شکستی و بتِ نشکسته را طواف نکردی

شکستی و بتِ نشکسته را طواف نکردی

بهشت گم شد و یکشنبه اعتراف نکردی

تو ایستادی و من قُوتِ لایَموت گرفتم

تو زخم خوردی و من روزه ی سکوت گرفتم

چگونه بی تو ازین رنجِ جاودان بگریزم

مرا دوباره در آغوشِ خود بگیر عزیزم...

"حامد ابراهیم پور"

از مجموعه شعر"با دست من گلوی کسی را بریده اند" نشر شانی -چاپ 1389

ولی تو زنده ای و در میانِ کادر نشستی

ولی تو زنده ای و در میانِ کادر نشستی

نشسته ای و سپید است خاطراتِ گمِ من

نشسته ای و دوباره قرار نیست بمیرد

زنی که پُر شده در عکس های آلبومِ من...

.

بمان کنارمن امشب،دوباره شعربخوان تا

برای هردویمان بعدِ گریه چای بریزم

دلم گرفته ازینجا، کمی مراقب من باش

دلم گرفته برای تو...شب بخیر عزیزم

"حامد ابراهیم پور"

دو بند از یک چهارپاره

از مجموعه شعر"آوازهایی ازطبقه سوم"