هنوز دست داشتم که تو را بغل کنم

هنوز دست داشتم

که تو را بغل کنم

هنوز لب داشتم

که بگویم، ببوسمت

هنوز پا داشتم...

و این سطرِ لعنتى

از سطرهاى قبل دور شد 

و از پله هاى تنهایىِ بزرگ بالا رفت 

چیزى در رویاهامان مى سوخت

و دود از قطار برمى خواست 

حالا 

من بازگشته ام مادر!

حالا 

من، عذابِ تواَم مادر 

من، جهنمِ تواَم

تو مجبورى 

کهنه ى جهنمت را عوض کنى 

و هیچ چیز غمگین تر از این نیست

که مجبور باشى

جهنمت را بغل کنى

جهنمت را ببوسى

"گروس عبدالملکیان "

از کتاب "پذیرفتن"