بارانی که روزها بالای شهر ایستاده بود عاقبت بارید

بارانی که روزها

بالای شهر ایستاده بود

عاقبت بارید

تو بعدِ سال ها به خانه ام می آمدی 

تکلیفِ رنگ موهات 

در چشم هام روشن نبود

تکلیفِ مهربانی، اندوه، خشم

و چیزهای دیگری که در کمد آماده کرده بودم

تکلیفِ شمع های روی میز

روشن نبود 

من و تو بارها

زمان را

در کافه ها و خیابان ها فراموش کرده بودیم

و حالا زمان داشت

از ما انتقام می گرفت

در زدی

باز کردم،

سلام کردی

اما صدا نداشتی،

به آغوشم کشیدی

اما

سایه ات را دیدم

که دست هایش توی جیب اش بود

به اتاق آمدیم

شمع ها را روشن کردم

ولی هیچ چیز روشن نشد

نور

تاریکی را

پنهان کرده بود 

بعد

بر مبل نشستی

در مبل فرو رفتی

در مبل لرزیدی

در مبل عرق کردی

پنهانی، گوشه ی تقویم نوشتم:

نهنگی که در ساحل تقلا می کند

برای دیدن هیچ کس نیامده است

"گروس عبدالملکیان"

هنوز دست داشتم که تو را بغل کنم

هنوز دست داشتم

که تو را بغل کنم

هنوز لب داشتم

که بگویم، ببوسمت

هنوز پا داشتم...

و این سطرِ لعنتى

از سطرهاى قبل دور شد 

و از پله هاى تنهایىِ بزرگ بالا رفت 

چیزى در رویاهامان مى سوخت

و دود از قطار برمى خواست 

حالا 

من بازگشته ام مادر!

حالا 

من، عذابِ تواَم مادر 

من، جهنمِ تواَم

تو مجبورى 

کهنه ى جهنمت را عوض کنى 

و هیچ چیز غمگین تر از این نیست

که مجبور باشى

جهنمت را بغل کنى

جهنمت را ببوسى

"گروس عبدالملکیان "

از کتاب "پذیرفتن"