جا می خورد از تردی ساق تو پرنده

جا می خورد از تردی ساق تو پرنده

ایمان منی سست وظریف و شکننده 

 هم چون کف امواج خزر چشم گریزی

هم مثل شکوه سبلان خیره کننده

 

می خواست مرا مرگ دهد آنکه نهاده ست

بر خوان لبان تو مربای کشنده 

چون رشته ی ابریشم قالیچه ی شرقی ست

بر پوست شفاف تو رگ های خزنده 

غیر از تو که یک شاخه ی گل بین دو سیبی

چشم چه کسی دیده گل میوه دهنده 

لب های تو اندوخته ی آب حیات است

اسراف نکن این همه در مصرف خنده 

ای قصه ی موعود هزار و یکمین شب

مشتاق تو هستند هزاران شنونده

افسوس که چون اشک توان گذرم نیست

از گونه ی سرخ تو پل گریه و خنده 

عشق تو قماری ست که بازنده ندارد

ای دست تو پیوسته پر از برگ برنده

"غلامرضا طریقی"