تک بیت های ناب استاد محمدعلی بهمنی

شبانه های مرامی شود سحر باشی؟

وَ میشود که از این نیز خوبتر باشی؟

______________________________

همه ی درد من این است که می پندارم

دیگر ای دوستِ من ! دوست نداری باشم

______________________________

من که هر آنچه داشتیم اول ره گذاشتم

حال برای چون تویی اگر که لایقم بگو

______________________________

پروانه هم شبیه من از ساده لوحی اش 

دلبسته گلی ست که درکش نمی کند

______________________________

از او که گفت یار تو هستم ولی نبود...

از خود که بی شکیبم و بی یار خسته ام

______________________________

من و تو ساحل و دریای همیم اما نه!

ساحل اینقدر که در فاصله با دریا نیست!

______________________________

می خواهم از این پس همه از عشق بگویم 

یک عمر عبث داد زدم بر سر بیداد

______________________________

کجا دنبال مفهومی برای عشق می‌گردی؟

که من این واژه را تا صبح معنا می‌کنم هر شب

________________________________

رنگ سال گذشته را دارد همه لحظه های امسالم

سیصد و شصت و پنج حسرت را همچنان می کشم به دنبالم

________________________________

همیشه عشق به جرم نکرده می سوزد

نصیب ما هم از این پس لهیب تهمت هاست

_________________________________

مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست  

چگونه با جنون خود مدارا می کنم هـر  شب...

__________________________________

خدا‌ نخواست که من اهل نا‌کجا باشم 

اجازه‌ داد فقط اهلی شما باشم... 

_______________________________

شب که آرامتر از پلک تو را می بندم

با دلم طاقت دیدار تو تا فردا نیست...!

_______________________________

گاهی تو را کنار خود احساس میکنم

اما چقدر دلخوشی خوابها کم است

" استاد محمدعلی بهمنی "