هی چنگ می زد ، چنگ می زد ، چنگ می زد

هی چنگ می زد ، چنگ می زد ، چنگ می زد 
چنگیز چشمانش که دم از جنگ می زد 

می آمد و سرسبزی ام را سرخ می کرد 
با خون من لب های خود را رنگ می زد 

یک آسمان آیینه با خود داشت اما 
بر عکس آن آیینه ها نیرنگ می زد 

آهسته آهسته قدم می ریخت در شهر 
دل - شیشه های عابران را سنگ می زد 

با این که نام از شهر " عشق - آباد " هم داشت 
در عشق بازی ها کمیتش لنگ می زد 

ای کاش ! دست از دشمنی می شست ، ای کاش ! 
دستی به من می داد و قید جنگ می زد 

حنظله ربانی

بی تابم و دل خسته تر از آه ِ شبانگاه

بی تابم و دل خسته تر از آه ِ شبانگاه

دارد به کجا می برَدَم این غم ِ جانکاه ؟!

فرجام پلنگانه ام از دست تو مرگ است

از دست تو ای ماه ! تو ای ماه ! تو ای ماه !

لبخند بزن "پنجره ی بسته ی " خود را

بگشای به روی من ِ بدجور " هوا خواه " !

تا دامنه ی دامنت آشفته ترین است ؛

هستی تو دلیل سفر این همه سیّاح

تنها روش "کشف حجاب" تو همین است ،

باید که عمل کرد به " قانون رضا شاه "

" شیرینی " و پابند "اصولت " و چه افسوس !

" فرهاد وَش " اما نشدی "طالب اصلاح "

"حنظله ربانی"

بیا «آرایه» ام باش و بشو زیبای شعر من

بیا «آرایه» ام باش و بشو زیبای شعر من

تو با من می شوی آیا، «مراعاتُ النَظیر» امشب؟

"حنظله ربانی"