پیش بیا ، پیش بیا ، پیشتر

پیش بیا ، پیش بیا ، پیشتر

تا که بگویم غم دل بیشتر

دوست ترت دارم از هر چه دوست

ای تو به من از خود من خویشتر

دوست تر از آنکه بگویم چقدر

بیشتر از بیشتر از بیشتر

داغ تو را از همه داراترم

درد تو را از همه درویش تر

هیچ نریزد به جز از نام تو

بر رگ من گر بزنی نیشتر

فوت و فن عشق به شعرم ببخش

تا نشود قافیه اندیش تر

قیصر امین پور

گفتی: غزل بگو! چه بگویم؟ مجال کو؟

گفتی: غزل بگو! چه بگویم؟ مجال کو؟ 

شیرین من، برای غزل شور و حال کو؟ 

پر می زند دلم به هوای غزل، ولی 

گیرم هوای پر زدنم هست، بال کو؟ 

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را 

چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟ 

تقویم چارفصل دلم را ورق زدم 

آن برگهای سبزِِ سرآغاز سال کو؟ 

رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند 

حال سؤال و حوصله قیل و قال کو؟

قیصر امین پور

ما که این همه برای عشق

ما که این همه برای عشق

آه و ناله ی دروغ می کنیم

راستی چرا

در رثای بی شمار عاشقان

که بی دریغ

خون خویش را نثار عشق می کنند

از نثار یک دریغ هم

دریغ می کنیم؟

قیصر امین پور