همراه مجانین و همآواز لیالی

همراه مجانین و همآواز لیالی

دیروز از آن کوچه گذشتم به چه حالی

آهوبره و هوبره سرمشق گرفتند 

در شکل خرامیدن از آن چشم مثالی

از رنگ و لعاب تن تو، بیدگلی ها

این نقش نگارند به اسلیمی قالی

هر سال مرا با تو به یک لحظه گذشته ست

هر لحظه گذشته ست مرا بی تو به سالی

کاشا دلم اندازه ی دریای تو جا داشت

جا دارد اگر بشکند این ظرف سفالی

بر مشعل بی روغن ما چشم تو روشن

در محفل بی رونق ما جای تو خالی

علیرضا بدیع

جبرئیلم پر زد از بامم به بام دیگری

جبرئیلم پر زد از بامم به بام دیگری

یار غارم رفته در بیت الحرام دیگری

بر سر گلدسته اش تورات می خوانند آه

مسجدی دارم به نام خود به کام دیگری

شعر هایم را به گوشت خوانده خامت کرده است

دانه ای دارم که افشاندم به دام دیگری

دست هایت مرتع انگورهای نوبر است

چون حلال من نشد باشد حرام دیگری

دوستان شمشیر را چندی ست از رو بسته اند

دشمنان اما نقاب از شرم بر رو بسته اند

خسته ام از ابن ملجم کو قطام دیگری؟ 

من هزار و چارصد سال است ضربت می خورم

همچنان من در سجود ناتمام دیگری

"علیرضا بدیع"

کم حوصله ام مثل گلی اول پاییز

کم حوصله ام

مثل گلی اول پاییز

قصری که مقارن شده با حمله ی چنگیز

بر شاخه ی تنهایی من،

 چند پرنده

دلگرم به ذکر غزلی رشک برانگیز

من شاید دیواره ی یک غار قدیمی

آزرده ام از آدم ها

مثل تو، من نیز...

از لای لبم، سر زده یک شاخه ی گیلاس

از لاله ی گوشت غزلی تازه بیاویز!

"علیرضا بدیع"