طنابی از بدن کهنه ی درخت بیاویز (جنون گلاویز)

طنابی از بدن کهنه ی درخت بیاویز

برای تاب سواری در این بهشت غم انگیز

رسیده اییم و رسیدن، همیشه اول درد است

خوشا به هم نرسیدن، در آستانه ی پاییز

خوشا دو عاشق تنها، دو پاره چوب به دریا

یکی به صخره رسیده، یکی به موج بلاخیز

نه فرصتی که بمانم نه جراتی که بمیرم

کجا پناه بگیرم از این جنون گلاویز؟

نه‌خرمنی به‌دیاری نه یک‌ مترسک هاری

ببین که آخر‌ کاری کلاغ مانده و جالیز

به دست دورترین شاخه ماندی و نرسیدی

که عمر بخت تو کوتاه بود و قامت من نیز

به قاطعیت یک بوسه در دقایق آخر

مرا وداع کن ای سیب سرخ وسوسه انگیز

جهان‌ جهان تبرهاست جهان‌ زیر و‌زبرهاست

ولی تو ای تن تنها درخت باش و بپاخیز!

"احسان افشاری"

از کتاب بادنما