یک زن میان آینه مخفی ست - بتول مبشری

یک زن میان آینه مخفی ست

یک زن که به تصویر بیست سالگی اش 

روی دیوار روبرو 

تلخ می خندد

یک زن که هر روز دانه ای موی سفید

به رخ خودش می کشد

و هر روز مچاله تر میشود

نگاهش را خوانده ام

به مرگ می اندیشد 

که پشت پنجره ایستاده

و به تو

تو

اگر پادر میانی کنی

بعد ِاین همه و آن همه سال

شتاب کن عزیزم

پیش از آنکه مرگ از پنجره بگذرد

پیش از دود شدن اخرین سیگار

به آن زن توی آینه

بگو که آمده ای

بگو سلام

"بتول مبشری"

باران که می بارد دلم درگیر یک حس است

باران که می بارد دلم درگیر یک حس است
انگار دستی در درونم رخت می شوید
انگار در پس کوچه های شهر دلگیرم
مردی مسافر قصه های خیس می گوید

هی پشت شیشه ضرب می گیرد به دلتنگی

انگشتهای خسته ام آهنگ سردی را

یک هنگ سرباز پیاده پای می کوبند

با ساز باران بر دلم آوار دردی را

یادم به تهران می کشد آن روزها با او

هی دوره گردی ... در هوای سرد بارانی

جا مانده از آن روزها تصویر جان داری

از یک سکانس کهنه در بغضی زمستانی

تجریش بود و جای پاهامان کنار هم

برسنگفرش شهر باران تند می بارید

من محو او بودم ز جانم شعر بر می خواست

او غرق من بود و مرا تنها مرا می دید

از دورها آوازه خوانی با صدای مست

می خواند تنهایم به باران آی لیلی جان

سوز صدایش زیر باران تا خدا می رفت

زنگ جنون بود آن صدا آهای لیلی جان

او بوسه هایش را کنار شانه ام می ریخت

من در پناه شانه های سنگی اش بودم

باران به باران زیر چترش عاشقی کردم

من بانی آرامش و دلتنگی اش بودم

از ما گذشت آن دل تکانی های بارانی

(صد سال تنهایی ) نصیب روزگارم شد

باران که می بارد یکی با بغض می خواند

لیلی کجایی آآی دلتنگی دچارم شد

باران که می بارد دلم درگیر یک حس است

انگار دستی در درونم رخت می شوید

انگار در پس کوچه های شهر دلگیرم

مردی مسافر قصه های خیس می گوید

"بتول مبشری"