خانه را بو می کنم تنهایی ام با من بمانی

خانه را بو می کنم تنهایی ام با من بمانی

این تو هستی گاه گاهی پرده ها را می تکانی

شاعرانه می شود حال و هوای خانه وقتی

آتش من باز می افتد به جان شمعدانی

زندگی چیزی شبیه رفتن ساراست با آب

زندگی چون گریه های مردِ آذربایجانی

شعرهایم خودسرانه از تو می گویند انگار

این غزل ها می کند با تو علیهِ من تبانی

تو توانستی فراموشم کنی اما نگفتی

ای غریبه! بی من ایا لحظه ای هم می توانی...

سر کنی؟ در پنجره یک مرد از ما مانده برگرد

شعر کن این مرد را با یک حضور ناگهانی

تازه فهمیدم که نقادان همه در اشتباه اند

«گریه» باشد بهترین راه «تداعی معانی»!

می نشینم با سکوت و شعر گشته بی تو هر چیز

می کند دنیای بعد از تو برایم شعرخوانی

"محمد رنجبری"