به سویم با لب خشک آمدی با چشم تر رفتی

به سویم با لب خشک آمدی با چشم تر رفتی

حلالم کن که از سرچشمه ی من تشنه تر رفتی

میان دلبران پابندی مهرت سرآمد بود

چه ها دیدی که با دل آمدی اما به سر رفتی

سر و سری ست با خورشید آن چشمان روشن را

که هرچه بیشتر سویت دویدم پیشتر رفتی

تو را همشیره ی مهتاب می دانم که ماه آسا

به بالینم سر شب آمدی وقت سحر رفتی

تو با باد شمالی نسبتی داری؟ که همچون او

رسیدی بی صدا از راه دور و بی خبر رفتی

اسیرت کرده بودم فکر می کردم که عشق است این!

قفس را باز کردم دانه بگذارم که در رفتی

تو مرغ نو پری زودست جلد بام من باشی

خدا پشت و پناهت باد اگر بی من سفر رفتی

"علیرضا بدیع"

بازآمده ام دست به دامان تو باشم

بازآمده ام دست به دامان تو باشم

کافر شوم از غیر و مسلمان تو باشم

از صبح ازل حلقه به گوش تو بمانم

تا شام ابد گوش به فرمان تو باشم

 

سی روز جدا باشم از آشفتگی خلق

تا معتکف موی پریشان تو باشم

 

سی روز قبولم کن و مهمان دلم باش

تا سی شب پر خاطره مهمان تو باشم

قرآن به سرم بود که امشب شب قدر است

جانم به کفم بود که قربان تو باشم

آیات تو را بر طبق سینه گذارم

رحلی شوم و حافظ قرآن تو باشم

"علیرضا بدیع"

رازداری کن و با غیر ازین راز مگو

رازداری کن و با غیر ازین راز مگو

آنچه را باز شنیدی، به کسی باز مگو!

روی زیبای تو کافی‌ست به شوراندن من

رحم کن با دلم و این‌همه با ناز مگو...

"علیرضا بدیع"

 

شبانه رد شدم از مرزهای تن‌پوشت

شبانه رد شدم از مرزهای تن‌پوشت

به من اقامت دائم بده در آغوشت

سیاه بخت تر از موی سر‌به‌زیر تو باد

هر‌آن کسی که سرش را نهاد بر دوشت

شبی ببوس در آیینه طلعت خود را

که بیم روز مبادا شود فراموشت

زمان خلق تو آهو بریده نافت را

دو مرغ عشق اذان گفته‌اند در گوشت

دلی که می‌شکنی از کسان حلالت باد

به شیشه خون‌جگرها که می‌کنی، نوشت!

به خواب می‌روی و چشم عالمی نگران

غمی‌ست منتظران را چراغ خاموشت

شهید اول این بوسه‌ها منم، برخیز

نشان بزن به لب آخرین کفن پوشت

 

"علیرضا بدیع"

آغوش تو چقدر می آید به قامتم

آغوش تو چقدر می آید به قامتم
در آن به قدر پیرهن خویش راحتم

می پوشمت که سخت برازنده ی منی
امشب به شب نشینی خورشید دعوتم

خوشوقتی صدای تو از دیدن من است
من هم از آشنایی تان با سعادتم !

با خود تو را به اوج، به معراج می برم
امشب اگر به خاک بریزد خجالتم !

بازار شام کن شب مان را به موی خود
بگذار دیدنی بشود با تو خلوتم !

بر شانه ام گذار سرانگشت برف را
کوهم ولی تمام شده استقامتم …

من سیرتم همان که تو می خواستی شده
لب تر کنی عوض شود این بار صورتم!

جنگیدم و به گنج تو فرمانروا شدم
این است از تمامی دنیا غنیمتم

با من بمان که نوبت پیروزی من است
چیزی نمانده است به پایان فرصتم …

"علیرضا بدیع"