باغ بی برگ من از تاریکی

باغ بی برگ من از تاریکی

پا به دنیای پر از نور گذاشت 

رفت از ذهن زمین سالی که

رنگ دلمرده ی تنهایی داشت

شاخه ها غرق فراوانی گل

ریشه ها دست در آغوش زمین

رودها تا دل دریا روشن...

آبها تا سر چشمه، شیرین

ابر می بارد و باد از غوغا

سر بی تابی باران دارد

باغ من خستگی طولانی

از تماشای زمستان دارد

نذر آبی که درین آبادی ست

بذر امید در این خاک بپاش

غرق بی تابی گندمها شو

فکر دلتنگی این مزرعه باش

زیر آرامش چتر خورشید

رقص بی تابی نور و سایه ست

سهم آبادی این تابستان

رونق باغچه ی همسایه ست

"عبدالجبارکاکائى"