آورده است چشم سیاهت یقین به من

آورده است چشم سیاهت یقین به من

هم آفرین به چشم تو هم آفرین به من

من ناگزیر سوختنم چون که زل زده ست 

خورشید تیز چشم تو با ذره بین به من

بر سینه ام گذار سرت را که حس کنم 

نازل شده ست سوره ای از کفر و دین به من

یاران راستین مرا میدهد نشان 

این مارهای سرزده از آستین به من

تا دست من به حلقه ی زلفت مزین است

انگار داده است سلیمان نگین به من

محدوده ی قلمرو من چین زلف توست 

از عرش به فرش رسیده ست این به من

جغرافیای کوچک من بازوان توست 

ای کاش تنگ تر شود این سرزمین به من...

"علیرضا بدیع"

از مجموعه ی از پنجره های بی پرنده

انتشارات فصل پنجم