چو شب به راه تو ماندم که ماه من باشی

چو شب به راه تو ماندم که ماه من باشی

 چراغ خلوت این عاشق کهن باشی

بسان سبزه پریشانِ سرگذشتِ شبم

 نیامدی تو که مهتاب این چمن باشی

تو یار خواجه نگشتی به صد هنر هیهات

 که بر مراد دلِ بی قرارِ من باشی

تو را به آینه داران چه التفات بود

چنین که شیفته ی حسن خویشتن باشی

 دلم ز نازکی خود شکست در غم عشق

 وگرنه از تو نیاید که دل شکن باشی

وصال آن لب شیرین به خسروان دادند

 تو را نصیب همین بس که کوه کن باشی

ز چاه غصه رهایی نباشدت هرچند

به حسن یوسف و تدبیر تهمتن باشی

خموش سایه که فریاد بلبل از خامیست

 چو شمعِ سوخته آن به که بی سخن باشی

 هوشنگ ابتهاج