دوستت دارم

مرگ 

تنها دری‌ست که تا به تو فکر می‌کنم، باز می‌شود

هربار بدم می‌آید از خانه‌ای‌که در آن نیستی

و بعد، به هر دری می‌زنم عزرائیل پشتش است

و بعد، طناب یعنی اتفاقی‌که نمی‌افتد را به کدام سقف بیاویزم

و تیغ، یعنی این تویی‌که هنوز در رگ‌هایم جریان داری 

مرگ چیزی شبیه دست‌های من است

که حتی با ده انگشت نمی‌توانند

یک‌ذره از گرمای دست‌های تو را نگه‌دارند

و چیزی شبیه صدایم

که هربار دوستت دارم

تارهای صوتی‌ام را عنکبوت‌ها تنیده‌اند. (و چه انتظار بزرگی‌ست 

اینکه بدانی

پشت هر «دوستت دارم»، چقدر دوستت دارم!) 

لیلاکردبچه