آمدی بغض مرا قسمت باران بکنی

آمدی بغض مرا قسمت باران بکنی

بارش ابر مرا سهم بیابان بکنی

آمدی تنگ تر از پیش دلم تنگ شود

خانه ی دنج مرا کُنج خیابان بکنی

آمدی تلخ ترین قصّه شود قصّه ی من

غصه را در دل این غم زده مهمان بکنی

آمدی آمدنت لذّت دیدار نداشت

نیتّت زلزله ای بود پریشان بکنی

اینکه با آمدنت کفر من ایمان بشود

اینکه شمشیر بگیری و مسلمان بکنی

اینکه ساز دل ناکوک ببینی بروی

زخمه را از نفس عاطفه پنهان بکنی 

بی خداحافظی آماده ی رفتن بشوی

کاخ این سلسله را دولت ویران بکنی

شاعری درد بدی بود چه می فهمیدی

آمدی شعر شدی یکسره عصیان بکنی

"علی نیاکوئی لنگرودی"