یکباره غزل بود که ما را سر پا کرد

یکباره غزل بود که ما را سر پا کرد

از صفحه ی پژمرده ی تاریخ جدا کرد

جنس دل من چونکه ز آئینه و سنگ است

همواره مرا قافله ی کوه صدا کرد

یک خط سیاه از سر من رد شد و خط زد

انگار سرم بار دگر فگر خطا کرد

دارائی من بود وجود تو دریغا

بازار دلم بست مرا نیز گدا کرد

احساس بدی داشت برایم لب دریا

امواج بلا بود که قصد دل ما کرد

یک فرصت ناچیز ندادند و تو رفتی

تقصیر زمان بود به حق تو جفا کرد

"حمیدرضا نادری"