نمی‌توانم خودم را به دیوار بکوبم
نمی‌توانم خودم را به آلبوم بچسبانم
نمی‌توانم بروم خیابان، داد بزنم: «نگاهم کنید!» .
من
خاطرۀ دست‌های توأم
سکانس عاشقانۀ فیلمی اجتماعی
که پیش از اکران عمومی
باید
بریده می‌شدم.
"لیلا کردبچه"
از کتاب آوازکرگدن
به‌خاطر مردم‌ست که می‌گویم:
«گوش‌هایت را کمی نزدیک دهانم بیاور»،
دنیا
دارد از شعرهای عاشقانه تهی می‌شود
و مردم نمی‌دانند
چگونه می‌شود بی‌هیچ واژه‌ای
کسی را که این‌همه دورَست
این‌همه دوست داشت.
"لیلاکردبچه"
از کتاب آوازکرگدن
** لیلا کردبچه (متولد ۱۳۵۹ در تهران)، شاعر ایرانی و پژوهشگر ادبیات است. او دانش‌آموخته کارشناسی ارشد رشته زبان و ادبیات فارسی و دانشجوی دوره دکتری در رشته «ادبیات معاصر» در دانشگاه اصفهان است. کردبچه علاوه بر شعر، دستی در نقد و تحلیل تاریخ ادبیات نیز دارد.
امید زیادی به زندگی ندارم
و ارتفاع پنجره‌ات کمتر از دو متر که باشد
امید چندانی به مرگ هم نخواهی داشت
سال‌هاست روی تیغۀ باریک دیواری راه می‌روم
که سقوط از آن همان‌قدر غیرممکن است
که ماندن، که ادامه دادنش
با من چه‌کرده‌ای دنیا!؟
چگونه اینگونه غم‌انگیز
در خود به تساوی رسیده‌ام؟
چگونه خود را در کمال عدالت به دو نیم کرده‌ام؟
حتی یک قرص سرماخوردگی
دربرابر تقسیم‌شدن به دو بخش کاملاً مساوی مقاومت می‌کند
تا کی؟
تا کی به تیزکردن چاقویت ادامه می‌دهی؟
تا کی نیمه‌های مرا با وسواس
در کفّه‌های ترازوی خویش می‌ریزی؟
نیمی‌که خودم هستم را
نیمی‌که خودم بودم را
با من بگو
کسی‌که هرصبح با چتر از خانه بیرون می‌رود
به آسمان خوشبین است
یا بدبین؟
کسی‌که هرروز به ارتفاع ساختمان‌ها زل می‌زند
به آسمان فکر می‌کند
یا زمین؟
"لیلاکردبچه"
از مجموعه آوازکرگدن
نشرنیماژ