بدان قدر مرا؛ مانند من پیدا نخواهد شد

بدان قدر مرا؛ مانند من پیدا نخواهد شد

که هرکس باتوباشد، غیر من، دیوانه خواهد شد

اگر امروز بغضم را بِراند شانه های تو

کسی غیر از تو فردا گریه ام را شانه خواهد شد!

شبی از چِک چِک باران به گوشِ کاسه فهمیدم

که این سقفِ ترک خورده، وَبالِ خانه خواهد شد

غرورم راشکستی راحت و هرگزنفهمیدی

که بُرجی خسته با پس لرزه ای ویرانه خواهد شد

نَفَهمیدی که وقتی عِشق باشد،کِرمِ خاکی هَم

اگر پیله بِبافَد دور خود پَروانه خواهد شُد

تورا من زنده خواهم داشت، زیرا عشقِ من روزی

برای نسل های بعدِ ما افسانه خواهد شد

شاعر : #حسین_زحمتکش

وقتی که چای چشـمِ پُررنگ تو دم باشـد

وقتی که چای چشـمِ پُررنگ تو دم باشـد

مردی که پیشت می نشیند، خسته تر بهتر 

حسین زحمتکش

تو خواهی رفت، دیگر حرف چندانی نمی ماند

تو خواهی رفت، دیگر حرف چندانی نمی ماند

چه باید گفت با آن کس که می دانی نمی ماند؟

بمان و فرصت قدری تماشا را مگیر از ما

تو تا آبی بنوشانی به من، جانی نمی ماند

برایم قابل درک است اگر چشمت به راهم نیست

برای اهل دریا شوق بارانی نمی ماند

همین امروز داغی بر دلم بنشان که در پیری

برای غصه خوردن نیز دندانی نمی ماند

اگر دستم به ناحق رفته در زلف تو معذورم

برای دستهای تنگ، ایمانی نمی ماند

اگر اینگونه خلقی چنگ خواهد زد به دامانت

به ما وقتی بیفتد دور، دامانی نمی ماند

بخوان از چشم های لال من، امروز شعرم را

که فردا از منِ دیوانه، دیوانی نمی ماند

حسین زحمتکش

نگاهی نا مسلمان، ناگهان انداختی رفتی

نگاهی نا مسلمان، ناگهان انداختی رفتی

ندیدی سوختم آتش به جان انداختی رفتی

به شک افتاده بین پنج و شش رکعت شمار ما

تو باز اهل یقین را در گمان انداختی رفتی

نماندی تا ببینی شهر را در خون و خاکستر

عصایت را میان ساحران انداختی رفتی

شبیه چای خود را پیشکش کردم، تو با سردی

مرا در انتظارت از دهان انداختی رفتی

اگر خیری رساندی بی گمان نشناختی، گویا

گلی بر سنگ قبری بی نشان انداختی رفتی

برایت ارزش کشتن ندارم دیده ام هر جا

که رویا رو شدم با تو کمان انداختی رفتی

"حسین زحمتکش "