لبت صریح ترین آیه ی شکوفایی است

لبت صریح ترین آیه ی شکوفایی است

و چشم هایت ، شعر سیاه گویایی است

چه چیز داری با خویشتن که دیدارت

چو قلّه های مه آلود ، محو و رؤیایی است

چگونه وصف کنم هیأت غریب تو را

که در کمال ظرافت ، کمال والایی است

تو از معابد مشرق زمین عظیم تری

کنون شکوه تو و بُهت من تماشایی است

در آسمانه ی دریای دیدگان تو ، شرم

گشوده بال تر از مرغکان دریایی است

شمیم وحشی گیسوی کولی ات نازم

که خواب ناک تر از عطرهای صحرایی است

مجال بوسه به لب های خویشتن بدهیم

که این بلیغ ترین مبحث شناسایی است

نمی شود به فراموشی ات سپرد و گذشت

چنین که یاد تو زودآشنا و هر جایی است

تو ــ باری ــ اینک از اوج بی نیازی خود

که چون غریبی من مبهم و مُعمّایی است

پناه غربت غمناک دست هایی باش

که دردناک ترین ، ساقه های تنهایی است

"حسین منزوی"

*نخستین غزلی که از من چاپ شد ( منظورم غزل در حال و هوای تازه است که راهی در غزل امروز گشود ) این غزل بود . در مجله ی فردوسی ، سال 47 ــ شماره اش را به یاد ندارم ! ــ این غزل بعد ها و به فاصله سه ــ چهار ماه ، مورد استقبال دوستان ! قرار گرفت و شاید بتوانم نزدیک به صد غزل را که در اقتفای مستقیم یا غیر مستقیم این غزل سروده شده بود ، به یاد بیاورم . ارزش این غزل چه به عنوان نقطه عطفی در غزل های این شاعر و چه به عنوان عنصری مؤثر در شاعران دیگر ، می تواند هم چنان محفوظ بماند .