صد فصل بهار آید و بیرون ننهم گام

از بهر چه در مجلس جانانه نباشم

گرد سر آن شمع چو پروانه نباشم

.

بیموجب از او رنجم و بیوجه کنم صلح

اینها نکنم عاشق دیوانه نباشم

.

صد فصل بهار آید و بیرون ننهم گام

ترسم که بیایی تو و در خانه نباشم

.

بیگانه شوم از تو که بیگانه پرستی

آزار کشم گر ز تو بیگانه نباشم

.

وحشی صفت از نرگس مخمور تو مستم

زانست که بی نعرهٔ مستانه نباشم

وحشی بافقی