قسمت این بود که من با تو معاصر باشم

قسمت این بود که من با تو معاصر باشم

تا در این قصــــه پر حادثــه حاضــــر باشم

حکم پیشانی ام این بود که تو گم شوی و

من بــه دنبال تو یک عمر مسافــــر باشـــم

تو پری باشـــی و تا آن سوی دریا بروی

من به سودای تو یک مرغ مهاجر باشم

قسمت این بود، چرا از تو شکایت بکنم؟

یا در این قصـــه بــــه دنبال مقصر باشم؟

شاید این گونه خدا خواست مرا زجر دهد

تا برازنده اســــم خوش شاعـــر باشـــــم

شاید ابلیس تو را شیطنت آموخت که من

در پس پرده ایمان بــــه تــــو کافـــر باشـم

دردم این است که باید پس از این قسمت ها

سال هــــا منتــظـر قسمت آخـــــر باشــــــم

"غلامرضا طریقی"

** غلامرضا طریقی متولد سال 1356 زنجان کار شعر از سال ۱۳۷۴ با راهنمایی های «حسین منزوی » آغاز کرد.

جا می خورد از تردی ساق تو پرنده

جا می خورد از تردی ساق تو پرنده

ایمان منی سست وظریف و شکننده 

 هم چون کف امواج خزر چشم گریزی

هم مثل شکوه سبلان خیره کننده

 

می خواست مرا مرگ دهد آنکه نهاده ست

بر خوان لبان تو مربای کشنده 

چون رشته ی ابریشم قالیچه ی شرقی ست

بر پوست شفاف تو رگ های خزنده 

غیر از تو که یک شاخه ی گل بین دو سیبی

چشم چه کسی دیده گل میوه دهنده 

لب های تو اندوخته ی آب حیات است

اسراف نکن این همه در مصرف خنده 

ای قصه ی موعود هزار و یکمین شب

مشتاق تو هستند هزاران شنونده

افسوس که چون اشک توان گذرم نیست

از گونه ی سرخ تو پل گریه و خنده 

عشق تو قماری ست که بازنده ندارد

ای دست تو پیوسته پر از برگ برنده

"غلامرضا طریقی"

 

هنگام هوس وضع من و یار یکی نیست

هنگام هوس وضع من و یار یکی نیست

حال همه در لحظه ی افطار یکی نیست

از تک تک اجزای قفس شاکی ام اما

نوع گله ام از در و دیوار یکی نیست

"غلامرضا طریقی"