مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است
راه صد بادیهٔ درد بریدیم بس است
قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است
اول و آخر این مرحله دیدیم بس است
با رفتن خود نقشه ی آزار کشیدی
بر صفحه ی دل غصه ی بسیار کشیدی
بین من و احساس خود از آهن و فولاد
بی رحم، چرا این همه دیوار کشیدی؟
"جواد مزنگی"