شبانه های مرامی شود سحر باشی؟
وَ میشود که از این نیز خوبتر باشی؟
______________________________
همه ی درد من این است که می پندارم
دیگر ای دوستِ من ! دوست نداری باشم
______________________________
من که هر آنچه داشتیم اول ره گذاشتم
حال برای چون تویی اگر که لایقم بگو
______________________________
پروانه هم شبیه من از ساده لوحی اش
دلبسته گلی ست که درکش نمی کند
______________________________
از او که گفت یار تو هستم ولی نبود...
از خود که بی شکیبم و بی یار خسته ام
______________________________
من و تو ساحل و دریای همیم اما نه!
ساحل اینقدر که در فاصله با دریا نیست!
______________________________
می خواهم از این پس همه از عشق بگویم
یک عمر عبث داد زدم بر سر بیداد
______________________________
کجا دنبال مفهومی برای عشق می‌گردی؟
که من این واژه را تا صبح معنا میکنم هر شب
________________________________
رنگ سال گذشته را دارد همه لحظه های امسالم
سیصد و شصت و پنج حسرت را همچنان می کشم به دنبالم
________________________________
همیشه عشق به جرم نکرده می سوزد
نصیب ما هم از این پس لهیب تهمت هاست
_________________________________
مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست
چگونه با جنون خود مدارا می کنم هـر شب...
__________________________________
خدا نخواست که من اهل نا‌کجا باشم
اجازه داد فقط اهلی شما باشم...
_______________________________
شب که آرامتر از پلک تو را می بندم
با دلم طاقت دیدار تو تا فردا نیست...!
_______________________________
گاهی تو را کنار خود احساس میکنم
اما چقدر دلخوشی خوابها کم است
" استاد محمدعلی بهمنی "