بهار بود و دلم فصل بی ترانگی اش

بهار بود و دلم فصل بی ترانگی اش

و درد در تن من گرم موریانگی اش

کسی نبود، کسی لایق غم دل من

کسی که دل بسپارم به بی کرانگی اش

به انتظار قدومش، انار دیده ی من

رسیده است به جشن هزاردانگی اش

مرا به خلوت صندوقخانه اش ببرید

رسیده است گمانم شراب خانگی اش

شبیه ردّ قدم های موج بر ساحل

به جای مانده بر این شانه ها، زنانگی اش

نه من، نه او، نه شما، شاعر این زمانه کسی است

که تکه پاره شود بغض های خانگی اش...

"سعید بیابانکی"

از کتاب نامه های کوفی

سوره مهر

آیینه روزگاری است گرد و غبار دارد

آیینه روزگاری است گرد و غبار دارد

از بس گلایه و غم از روزگار دارد

هر عابری در این شهر یک مرده ی عمودی است

این شهر تا بخواهید سنگ مزار دارد!

این آسمان بعید است بی روشنا بماند

از بس ستاره های دنباله دار دارد

غم های بی نهایت عشاق بی کفایت

من بی حساب دارم او بی شمار دارد

در عین سر به زیری سرمست و سربلند است

چون تاک هر که خانه بالای دار دارد

عشق اناری ام را از من ربود دارا

من عاشق انارم سارا انار دارد!

"سعید بیابانکی" 

از کتاب نامه های کوفی